Bohaterowie
Obydwu bohaterów łączy młodość, której niedojrzałość jest uzasadniona. O nieroztropnośc młodych mówi chór w słowach „By rozum był przy młodości, nie ma takiej obfitości(…)”. Jednak Antenor wydaje się zaprzeczeniem tej regguły, gdyż stać go na trzeźwy osąd sytuacji, trwa w niezłomnej postawie, nawet za cene utraty przyjaźni księcia. Niezdecydowanie Parysa udziela się samemu królowi, który ucieka sie w tak ważnej sprawie do decyzji rady. Nie bierze pod uwagę nie tylko słów Antenora, ale także swej córki Kasandry, która ostrzega go przed zgubą Troi. Polskie realia i akcenty pozwalają twerdzić, że mit trojański jest jedynie maską pod którą ukrył poeta swój niepokój o sprawy polski (np. obrady od kierownictwem marszałka, laska marszałkowska, głosowanie przez rozstapienia, aluzja do przygotowań Polski do wojny z Moskwą o Inflanty). Dramat świadczy o tym, że już w XVI wieku można było zauważyć niepokojące decyzje i zachowania osób sprawujacych władzę, które, jak pokazała historia, niekontrolowane i niehamowane doprowadzą do upadku państwa polskiego, jak kiedyś doprowadziły do klęski Troję.