Idealizacja
Idealistą okresu przejściowego staje się bez wątpienia Stanisław Wokulski. Wokulski idealizuje Izabelę. Nie widzi jej wad, uważa za piękną, szlachetną i dobrą, podczas gdy kobieta jest próżna i zepsuta. Wokulski kocha Izabelę ponad życie, kiedy dowiaduje się, że ta flirtuje ze Starskim gotowy jest popełnić samobójstwo. Nie docierają do niego przestrogi od przyjaciół, nie potrafi otrząsnąć się z mylnego wrażenia jakie wywarła na nim Łęcka. Przez to pozwala się oszukiwać i ośmieszać. Dla ukochanej jest w stanie nawet opłacić oklaskiwaczy dla zagranicznych, byle tylko Izabela była szczęśliwa. Nie widzi jej licznych romansów, zepsucia, rozrzutności. Cały czas ma nadzieję, że Łęcka kiedyś, w przyszłości obdarzy go szczerą miłością. Podporządkowuje całe swoje życie, łącznie z interesami, uczuciu jakim darzył Izabelę. Niestety nie wychodzi mu to na dobre. Losy bohatera co prawda nie są w powieści doprowadzone do zamknięcia, ale jedno z możliwych zakończeńzakłada, że Wokulski popełnił samobójstwo w ruinach zamku w Zasławiu.