Julian Tuwim
Julian Tuwim, znany polski poeta, z pochodzenia był Żydem. Jego tomiki – „Czyhanie na Boga” i „Sokrates tańczący” – przyniosły mu dużą sławę. Uprawiał twórczość satyryczną, pisał też utwory dla dzieci, takie jak na przykład „Lokomotywa”, „Słoń Trąbalski”. By uniknąć prześladowania w 1939 roku wyjechał na emigrację, i tam właśnie powstał jego znany poemat „Kwiaty polskie”. Był współzałożycielem grupy poetyckiej Skamander. Kwiaty polskie – kwiaty polskie należą do tak zwanego poematu dygresyjnego, opartego o wątek fabularny, jak gdyby epicki, ale traktowany wyraźnie jak pretekst i ustawicznie przerywany dygresjami. Poeta zwraca się do Boga, aby przywrócił Polskę sprawiedliwą. Chce, aby przyszła Polska była odbudowana, niech lepiej będzie biedna, ale sprawiedliwa. Aby nie było w niej kapitalizmu, a rządy należały do ludzi mądrych i uczciwych. Strofy o późnym lecie – wiersz charakteryzuje subiektywizm w widzeniu rzeczywistości (spojrzenie subiektywne, jesień widziana oczami Tuwima). Autor, zamiast szukać określeń na nazwanie swoich stanów uczuciowych, posługuje się metaforyką, czego w poezji staropolskiej nie było (tendencja do metafory z biegiem lat wzrasta). W wierszu zawarty jest zachwyt nad codziennością, jest to wiersz toniczny, rymy odległe, dostrzegamy tu również dążenie do odświeżenia, szukania nowych środków wyrazu, charakterystycznych zresztą dla każdej dziedziny sztuki i każdej epoki.