Kultura sarmacka
Kulture jaka panowała w Polsce w szesnastym wieku, popularnie zwana była sarmatyzmem, co udowadniali ówcześni kronikarze , którzy twierdzili, że polska szlachta wywodzi się od starożytnego , mężnego plemienia Sarmatów, od której też pochodzi ówczesna sztuka. Od niego Polacy mieli przejąć pobożność , zamiłowanie do rzemiosła artystycznego , rycerskiego , moralność i patriotyzm. Ksiądz Wojciech w swym dziele starał się przekonać polaków przekonać, ze oni sami, jak i ich państwo jest najstarsze na świecie. Łatwo też zrozumieć megalomanię narodową, którą uosabia nawet powstająca w ówczesnym okresie sztuka. W tymże czasie Polska liczyła prawie milion kilometrów kwadratowych i była drugim co do wielkości krajem w Europie. Ten kolos miał jeszcze jednak bardzo wąską strukturę, i kulture , a także wciąż trawiły go poważne konflikty społeczne. W tym czasie Rzeczpospolitą zamieszkiwało tylko czterdzieści procent ludności etnicznej polskiej. Ludność dzieliły także różnice wyznaniowe, oraz powiększała się przepaść między stanem szlacheckim a chłopstwem. Nabrzmiewał problem statusu Kozaków bytujących w granicach naszego państwa, co ukazuje nawet obraz, przedstawiający ogromną ilość Kozaków i niewielką część Polską. Od połowy siedemnastego wieku kraj popadał w regres, czego symbolem stała się sztuka melancholijna i ciemna. Skutkiem sytuacji politycznej była utrata czwartej części ludności , ogromne zniszczenia, jakie przyniosły prowadzone przez rzeczpospolitą wojny, i utrata ponad czterdziestu procent terytorium. Ceniono sobie wówczas niezwykłe obrzędy gościnności, wystawne przyjęcia, ducha rodzinnego i stosunki społeczne. Szczególnie silnie rozbudowano kościelne obrzędy dewocjonalne. Sarmatyzm od połowy osiemnastego wieku urastał do rangi światopoglądu i częściowe przetrwał swoje czasy. Barwność jego obyczaju spotykana była jeszcze w dobie romantycznej. Obraz dumnych szlachciców znajdziemy u Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego , a nawet u Aleksandra Fredry w Zemście.