Dzieje jakie wyróżniają kulture na ziemiach polskich sięgają czterech i pół tysięcy lat, czasu, kiedy osiadł tu przybyły z południa lud ceramiki wstęgowej, biegły w uprawie roli, za pomocą narzędzi z drewna lub kamieni. Łowcy i paterze , którzy osiedlili się w szóstym wieku osiedlili się na żyznych ziemiach i dali początek narodowi mieszkającemu tu do dziś. Niestety jest za wcześnie by pojawił się jakiś obraz stanowiący świadectwo tejże kultury, jednakże zachowały się prostsze przekazy świadczące o tym, że niegdyś ona tu istniała. Pięćset lat później plemię pucharów lejkowatych wydobywało już tu krzemień, który służył na ostrza do siekier. Na bałtyckich plażach zbierano jantar, który słynnym szlakiem bursztynowym dostarczany był do Grecji, Rzymu i Kartaginy. Narzędziem z brązu nasi przodkowie zaczęli posługiwać się około 1800 lat przed naszą erą, a żelaznymi tysiąc lat później. W tym też okresie pojawiła się też po raz pierwszy sztuka, którą tworzono w sposób prosty lecz niezwykle estetyczny i piękny. Ten proces został przypieczętowany rozwojem kultury łużyckiej, których kolebką były dzisiejsze tereny wielkopolski. Jej pozostałościami są pozostałości po licznych grodach, siedzibach zamożnych rodów, które też określa się mianem sztuka. Liczne najazdy sąsiedzkich plemion osłabiły kulturę łużycką, a ostatecznie pogłębił ją upadek cesarstwa zachodniorzymskiego, ogromnego rynku zbytu dla bursztynu, futer, wosku i niewolników. W siedemnastym wieku rozwijała się wśród słowian nowa forma organizacji społecznej, zwana opole. Na wspólnym terytorium gospodarzyły rodziny, które dzieliły się owocami lasów i jezior , ale też świadczyły daninę i robociznę na wspólne cele, a nawet tropiły przestępców, jeśli wdarli się oni w granice opola. W połowie dziesiątego wieku do bram grodów słowiańskich zapukała chrześcijańska Europa. W tym okresie szczególnie mocno ujawniła się sztuka, która przetrwała w postaci geometrycznych ornamentów, wykonywanych najczęściej na naczyniach ceramicznych.