Literatura socrealistyczna
Po rozpoczęciu władzy komunistów w Polsce po II wojnie światowej, ideologia marksistowska zaczęła także wpływać na życie literackie w Polsce. W naszym kraju oficjalnie estetyka socrealizmu ogłoszona została w 1949 roku i trwała właściwie do 1955 roku, od kiedy – po śmierci Stalina – zauważalne zaczęły być zmiany w literaturze prowadzące do tak zwanej odwilży. Założono wówczas, że każda sztuka ma być realistyczna. Tak samo literatura. Nawiązano zatem do sztuki czasów pozytywizmu. Największy nacisk jednak położono na sztukę tendencyjną. Bo głównym zadaniem każdego pisarza było propagowanie idei komunizmu. Przez powstawały dzieła schematyczne, silnie nacechowane ideologicznie. Bohaterami byli najczęściej młodzi robotnicy, którzy przy pomocy maszyn i zgodnie z duchem marksizmu działali na rzecz zniszczonej podczas wojny Polsce. Dzilni walczyli z wrogami systemu i czynem propagowali socjalistyczne idee. Szybko jednak twórcy zaczęli odchodzić od tego schematu. Okazało się z czasem, że wielu z nich to wielcy pisarzy, którzy w następnych latach pokazali na co ich stać. W czasach socrealizmu debiutowali m.in. Wisława Szymborska, Tadeusz Konwicki czy Kazimierz Brandys.