Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska to poetka dwudziestolecia międzywojennego. Wiele swoich utworów poświęciła tematyce miłosnej. Tomy poezji Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej to na przykład „Pocałunki”, „Niebieskie migdały”, „Różowa magia”. Próbowała też swoich sił jako dramatopisarka, o czym świadczy utrzymany w tonie groteskowym utwór „Baba-Dziwo”. Podmiot liryczny z wierszy Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej to kobieta bardzo wrażliwa, jednak patrząca na życie z pewnym dystansem. Szuka ona w życiu miłości, jest ona dla niej czasami jej całym życiem. Podobnie jak Anna Karenina i Emma Bovary, ta osoba nie może żyć bez miłości. Bez tego ożywiającego uczucia „usycha”, nic jej nie zadowala, staje się mizerna, blada, zmęczona, ale kiedy go doświadcza, w pełni umie się nim cieszyć. W swoim życiu nie zaspokajają jej jednak przelotne romanse, pragnie ona tylko głębokiego, wzajemnego uczucia i związku z kochanym i kochającym mężczyzną, trwającym przez całe życie – do końca. Występują też różnice: bohaterka wierszy Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej to osoba nowoczesna, na miarę swoich czasów, która umie się śmiać z rozmaitych humorystycznych sytuacji, patrzy na świat z dystansem i obiektywizmem. W jej utworach występują nieraz bardzo celne puenty, odzwierciedlające nam jej niebagatelne poczucie humoru i inteligencję.