Schöffer
Poczynając od roku 1957 konstruował swoje dzieła plastyczne z prętów, krążków, wiatraczków stalowych, na które rzucone było światło z projektora, uprzednio przepuszczone przez układy stale zmieniających się płytek niebieskich, czerwonych ¡żółtych. Uzyskiwane w ten sposób efekty ruchu barwnych form widz oglądał na zainstalowanym ekranie z pleksiglasu. Oprócz tego każdorazowej projekcji towarzyszyły odpowiednie efekty akustyczne. Pomysły Schóffera znalazły zastosowanie w realizacjach teatralnych i baletowych, a także przy aranżowaniu wielkich wnętrz. Zagadnienie kinetyzmu ściśle łączy się ze sztuką cybernetyczną. Wśród przykładów rzeźby cybernetycznej wymienić można między innymi prace Wen Ying Tsai, składające się z metalowych form, umocowanych na pionowych wibrujących prętach, rzeźby Jamesa Seawrighta, skonstruowane z metalu, plastyku i części elektronicznych, prace Franka Maliny oraz mobile Edwarda Ihnatowicza. Natomiast Agam tworzył cybernetyczne kompozycje w charakterze environment, na przykład environment zatytułowane Niech będzie światło, zorganizowane w roku 1967 w paryskim Musée National d’Art Moderne. Wreszcie, należałoby poświęcić kilka słów różnym „robotom”, których autorami są między innymi Nam June Paik, John Billingsley czy też Bruce Lacey. Rosa Bosom™9, skonstruowana przez Laceya w 1965 roku z części elektronicznych, aluminium, baterii, silników itd., uczestniczyła wraz z żywymi aktorami w spektaklu Trzej muszkieterowie, w 1966 roku w Arts Theatre.