Ewelina Janocka lalka
„Lalka” Bolesława Prusa to powieść realistyczna opisująca życie i mieszkańców Warszawy. Zgodnie z założeniami tego nurtu powinniśmy znaleźć w powieści prawdziwy obraz społeczeństwa stolicy XIX wieku. Prus sporo uwagi poświęca najbogatszej grupie ludności miasta – arystokracji. W usta bohaterów wkłada obraz zepsucia moralnego kobiet tej warstwy społeczeństwa.
Pierwszy fragment to rozmowa Wokulskiego z Prezesową – babką Eweliny Janockiej, przedstawicielki arystokratek. Prezesowa wyraża swoje wątpliwości co do uczciwości wnuczki i czystości jej zamiarów. Prezesową denerwuje to, że Ewelina Janocka na oczach swojego narzeczonego flirtuje ze Starskim.
Zasławska twierdzi, że arystokratki, w tym także Ewelina Janocka lalka, mają na celu zdobycie męża tylko dla pieniędzy, a potem bez skrupułów szukają sobie kochanka, by móc wypełnić sobie życie. Nazywa je wprost głupiutkimi, wie, że na dłuższą metę taki sposób na życie nie jest dobrym rozwiązaniem. Przewiduje, że szybko znudzą się i mężem i kochankiem, a dopiero wtedy przyjdzie chęć poznania człowieka, którego będą mogły szczerze pokochać i który je prawdziwie zainteresuje. Stwierdza, że takie kobiety zwyczajnie się sprzedają, oddają się mężowi w zamian za dostatnie życie, pieniądze i stanowiska. Świadczy to o zepsuciu moralnym tej grupy kobiet, które oszukują nie tylko mężów, ale też same siebie. Zasławska uważa, że kobieta po takim zamążpójściu nie już zdolna do miłości. Porównuje kobiety do lalek – są puste, bez uczuć, bez rozumu, nie potrafią docenić prawdziwej miłości, ani mężczyzny, który je nią darzy. Prezesową dziwi, że mężczyźni dają się złapać w sidła takich kobiet, a co więcej widzą w nich idealne żony.