Sztuka barokowa
Barok to epoka, która zrezygnowała z przekonań renesansu. Choć sztuka taka jak malarstwo czy rzeźba nie popadły w zapomnienie (jak w średniowieczu), wróciła wielka religijność i mistycyzm.
Barok charakteryzował się przede wszystkim dużym przepychem, ozdobnością i brakiem umiaru. Wznoszone wielkie, strzeliste budowle, wnętrza okapywały od złota. Człowiek nie stanowił już centrum sztuki, nie wielbiono jego piękna, artyści dążyli do oddania wielkości Boga. We Włoszech głównym mecenasem był Kościół, który starał się walczyć reformacją i wyznaniami protestanckimi.
Dlatego też głównie w budowlach kościelnych widać przejawy epoki barokowej – monumentalne freski, które przestawiały historię chrześcijaństwa jak np. Alegoria misji jezuickich i triumf św. Ignacego znajdujący się w kościele San Ignazio. W baroku nie odrzucono jednak sposobu przedstawiania ciała człowieka, z doskonałymi proporcjami. Nadal chwalono piękno, tyle że teraz musiało wiązać się religią, postaciami świętych itd. Obrazy nadal były dynamiczne, pełne ruchu i mimo doskonałej cielesności sprawiały wrażenie uduchowionych.