Rozwój jakim cechuje się sztuka gotycka , nastąpił w Polsce od połowy trzynastego wieku i możliwy był dzięki umocnieniu się mieszczaństwa , nowej zamożnej klasy społecznej, która powstała obok feudalnego rycerstwa i duchowieństwa. Jednocześnie oprócz artystów tworzących kulture na zamówienie klasztorów lub dworów zaczynają działać twórcy miejscy , zrzeszający się w cechy i opłacani przez mieszczańskich fundatorów. Zabudowę miast podporządkowywał atak zwana lokalizacja , czyli prawne uznanie osiedla za organizm miejski. W centrum kwadratowego rynku powstał ratusz, siedziba wójta i samorządu miejskiego. W podcieniach ratusza mieściły się kramy i waga miejska. Z każdego rogu rynku wychodziły dwie ulice , dając początek kolejnym kwadratom zabudowy miasta. W jednym z rogów wznoszono farę , główny kościół, którego ołtarz główny zdobił najczęściej obraz matki najświętszej z Dzieciątkiem Jezus. Klasztory zakonów żebraczych wznoszono na przedmieściach i powstawały między innymi zakony franciszkańskie, dominikańskie. Tak rozplanowane miasto odpasowały potężne ceglano kamienne mury z basztami sięgającymi nawet siedem metrów. W porównaniu do budowli romańskich gotyckie kościoły były znacznie większe wyższe i smuklejsze i tym głównie odróżniała się nowo tworzona sztuka od swej poprzedniej. Opierały się one na ostrosłupach , co w zamierzeniu architektów miało kierować myśli wiernych ku Bogu. Wyraźnie poszerzone prezbiteria musiały też pomieścić coraz bogatszy ceremoniał liturgiczny. Rozpowszechnił się zwyczaj wygłaszania długich kazań , które wymagały by kaznodzieja nawiązał kontakt z rzeszą słuchaczy w obszernym wnętrzu. Rozwijało się też budownictwo klasztorne , finansowane przez coraz silniejsze zakony. Gotyckie rzeźby zwieńczone były kolumnami, a obraz który powstawał w tym okresie szczycił się cala gamą barw i kunsztowną obudową. Freski kościelne przedstawiały postacie jako wysmukłe, wyniosłe figury , okryte zdobnymi szatami, które świetnie się komponowały z barwą kościoła.